Paradise Island part "we zijn den tel kwijt": Cayos Cochinos

Zo vaak al zeiden we tegen elkaar "Dit is Paradise Island!". We zijn ondertussen al de tel kwijtgeraakt maar de Cayos Cochinos, voor de kust van La Ceiba, staan ongetwijfeld in de top 3. Twee grote eilanden en 11 kleintjes vormen het Nationaal Park. Een van hen wordt onze thuis tijdens deze trip en we kunnen het gewoon niet laten om met een hollands accent een liedje te kwelen in de aard van onbewoond eiland en billen bloot.

Veel tijd om te relaxen is er niet want we hebben een druk duikprogramma voor de boeg. Cayos Cochinos heeft immers de beste divesites van de Bay Islands en dus besluiten we niet naar Utila te gaan maar hier al onze duiken te doen. We dineren op een bewoond eilandje waar de kindjes zo ongelooflijk schattig zijn dat we er een paar willen meepakken. ´s Avonds horen we dat Honduras zich plaatst voor het wereldkampioenschap voetbal, het doet ons even aan België denken en we pinken een traantje weg...

Alhoewel Honduras zeker meer te bieden heeft dan onze drie bezochte plaatsjes mijden we toch liever de grote steden en snakken we naar meer Maya-sites. Op naar Guatemala dus, en ondertussen tikken die dagen maar af...

Onze eerste Mayatempel in Copan

Centraal Amerika, land van de Maya´s. De eerste site die we op onze route tegenkomen heet Copan en is meteen goed om ons volledig in de ban van deze cultuur te brengen. Wanneer we de site betreden worden we vergezeld door een groep rode papegaaien die hier drie eeuwen geleden ook al leefden en dus vaak te zien zijn in het beeldhouwwerk op de tempels.

De wereld is om zeep en volgens de Maya´s is het einde nabij, in 2012 zou het zover zijn, dus genieten we op deze prachtige plaats nog wat harder van onze moeder aarde die we (door gebrek aan toeristen) zo goed als voor ons alleen hebben. We weten niet waar we eerst moet kijken, zodat Bert struikelt en zijn twee vingers hoort kraken. Het lijkt even het begin van het einde maar ze staan nog recht al lijken ze op twee dikke bloedworsten.



Van de papegaaien krijgen we niet genoeg dus gaan we op zoek naar meer en even later zitten er drie gekleurde exemplaren op onze schouders.

Sombreros a volonte in Gracias

Ondanks dat de reisadviezen voor Honduras nog steeds negatief zijn door de staatsgreep, besluiten we (na ons licht op te steken bij betrouwbare bronnen uiteraard) dit land niet links te laten liggen. Al snel blijkt dit een uitstekende beslissing, want buiten een verhoogde controle is er niet veel van de onrust te merken. Er zijn bijna geen toeristen te bespeuren en dat maakt alles net iets aangenamer en goedkoper.

De laatste bus van de dag naar Gracias missen we dus slapen we een nachtje in Santa Rosa, waar volgens onze reisgids niets te zien is maar wij des te meer genieten van een avondlijk festivalletje. De volgende dag reizen we door naar Gracias, een dorpje waar we meteen overdonderd worden door de Hondurese vriendelijkheid. De sombrero en mostacho (hoed en stevige snor) is hier nog steeds heel populair, wat maakt dat we ons een beetje in het wilde westen wanen. We bezoeken nog natuurlijke hotsprings om al het reisstof af te spoelen.